"Донжуанскі спіс" Караткевіча

…ўсе лепшыя «мужчынскія» творы былі напісаны пра жанчын і дзеля жанчын. Іх партрэты і вобразы, узаемнае каханне ці халодная абыякавасць натхнялі пісьменнікаў на стварэнне шэдэўраў

Имеет ли право биограф рыться в грязном белье своего героя? С одной стороны – это не этично, с другой – как же без этого самого «грязного белья» и личной жизни можно в полной мере оценить жизнь человека? Особенно если это касается человека, который неразрывно связан с творчеством.

Перед тем как прочитать «»Донжуанскі спіс» Караткевіча» автор этих строк полазил по Интернету и почитал отзывы на книгу. Кто-то ее хвалил, Мартиновичу даже дали за нее национальную литературную премию. Но нашлись и те, кто от всей души поругал автора за его пристальное внимание к личной жизни писателя… Впрочем, забегая вперед, скажем…

Многія класікі беларускай літаратуры — забранзавелыя постаці, якія ў масавай свядомасці асацыююцца нават не з уласнымі творамі і іх значэннем, а з "цяжкай доляй беларускага народа" і іншымі трывалымі стэрэатыпамі. Пісьменнік можа стаць класікам, калі ў пэўны момант яго творчасць адыграла важную ролю ў жыцці народа. І гэтая роля з цягам часу пазбаўляецца канкрэтыкі і набывае безаблічную ўсеабдымнасць.

Вытлумачэнне гэтым працэсам знаходзіцца простае: культура, адчуваючы небяспеку, спрабуе закансервавацца, стварыць беззаганныя фігуры, бездакорныя аўтарытэты, апірышчы, да якіх можна апеляваць для самазахавання. Гэтая "кананізацыя" адначасова і рэакцыя на пагрозу, і пагроза сама па сабе. Старэйшае пакаленне заспела большасць нашых класікаў жывымі і прыклала ўсе намаганні для стварэння "ікон".…